حمید رضا جواهری:عضو هیئت تحریریه
جان بولتون، سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل در مطلبی برای وال استریت ژورنال نوشت: به دلیل تغییراتی که در شورای امنیت رخ داده است، اینگونه به نظر می‌رسد که قطعنامه فلسطین در آینده‌ای نزدیک به تصویب برسد مگر اینکه دولت باراک اوباما (رئیس‌جمهوری آمریکا) بار دیگر به وتو تهدید کند.
بولتون در ادامه نوشت: به دلیل تردید دولت اوباما درباره واکنش‌های منفی کشورهای عربی به وتو، مقام‌های فلسطینی و حامیان آنها تا رای‌گیری پیش رفتند. آقای اوباما نه جلوی این قطعنامه را گرفت و نه توانست آنقدر قاطعنامه عمل کند که دیگر فسطینی‌ها ناامید شوند و دیگر نخواهند چند ماه بعد و یا حتی چند هفته بعد دوباره تلاش‌هایشان را از سر بگیرند.
جان بولتون از تندروترین نئو محافظه کاران آمریکایی با انتشار این مقاله بار دیگر نشان داد حل مساله فلسطین بایستی نه درچهارچوب شورای امنیت سازمان ملل بلکه در یک چهارچوب اسرائیلی- آمریکایی وبا درنظر گرفتن درخواستهای حداقلی فلسطینیان حل و فصل گردد او که ازطرفداران شورای امنیت تک عضوی (آمریکا تنها عضو دائم به عنوان مظهر تقسیم قدرت جهان) می باشد صراحتا دولت آمریکا را متهم به ضعف و اشتباهات دیپلماتیک در خصوص این قطعنامه کرد که باعث گردیده پیامهای متناقضی به متحدان آمریکا ارسال گردد و وجود 8 رای موافق و 5 رای ممتنع و تنها دو رای مخالف ( آمریکا و استرالیا) بیانگر چنین پیام غلطی به متحدان مهم ازجمله انگلیس و فرانسه می باشد.
بولتون هرچند معتقد است دولت آمریکا باید تاکید کند که تنها راه حل دائم برای درگیری اسرائیل – فلسطین مذاکرات مستقیم و توافق میان خود آنهاست.ولی در عمل به عنوان یک طرفدار سرسخت صهیونیستها از صلح به سود اسرائیل حمایت می کند.
اما سئوال اصلی این مقاله در این راستا است که علیرغم پیشنهاد اردن و حامیان قطعنامه جهت ارائه یک قطعنامه حداقلی جهت تصویب در شورای امنیت سازمان ملل آیا راهکار دیپلماسی حداقلی در خصوص حقوق ملت فلسطین جوابگوی مطالبات به حق این ملت در رنج وستم خواهد بود یا خیر؟
در ابتدا بایستی به این نکته اشاره کرد که در قطعنامه پیشنهادی مهمترین محورهای قطعنامه جهت تصویب عبارت بودند از:
1-ضرب الاجل برای خروج اسرائیل از تمامی سرزمینهای اشغالی تا سال 2017.
2- آغازمذاکرات صلح بر مبنا مرزهای سال 1967.
3- تعیین بیت المقدس شرقی به عنوان پایتخت فلسسطین.
4-پایان شهرک سازی صهیونیستها در اراضی اشغالی سال 67.
5-آزادی تمامی اسرای در بند اسرائیل.
در خصوص این محورها که از آن به عنوان حداقل خواسته ها در خصوص فلسطینیان یاد می گردد باید خاطر نشان ساخت در این قطعنامه اشاره ای به حق بازگشت فلسطینیان حداقل به سرزمینهای اشغالی سال 67 نگردیده است موضوعی که در سطح بین الملل نیز مورد تاکید می باشد علاوه بر این در این قطعنامه هیچ گونه الزامات محکم بین المللی پیش بینی نگردیده است تا در صورت عمل نکردن طرفین به تعهدات خود نحوه عملکرد شورای امنیت در این خصوص بایستی چگونه باشد.ضمن اینکه در خصوص وضعیت شهرک نشینان و تخلیه حدود 600 هزار نفر از مناطق اشغالی با توجه به مخالفت شدید اسرائیل راهکار محکمی عرضه نگردیده است.ضمن اینکه با توجه به مخالفت شدید اسرائیل با تقسیم بیت المقدس عملا هیچ گونه امیدی به ایجاد یک پایتخت حداقلی برای فلسطینیان حداقل در آینده نزدیک متصور نمی باشد.
لذا به نظر می رسد علیرغم پیشنهاد چنین قطعنامه ای که با مخالفت شدید آمریکا و اسرائیل مواجه گردیده است راهکار دیپلماسی حداقلی جوابگوی مقابله با این منطق سرسختانه و از موضع بالا نخواهد بود و فلسطینیان بایستی راهکار دیپلماسی و مقاومت حداکثری را در برابر این جریان دنبال نمایند زیرا سیاست گفتگو ومذاکره بدون پشتوانه سایر گروهای فلسطینی مذاکره مفید و موثری به حال این ملت نخواهد بود
بنابراین اقدامات زیر به عنوان دیپلماسی و مقاومت حداکثری جهت بر آورده سازی خواسته های ملت فلسطین پیشنهاد می گردد:
1- تشکیل دولت وحدت ملی جدید با حضور تمامی گروهای فلسطینی و تدوین یک استراتژی واحد جهت مقابله با تهدیدات دیپلماسی و نظامی اسرائیل.
2- ایجاد یک دیپلماسی فعال در سطح جهانی و رایزنی گسترده جهت شناسایی حق فلسطین به عنوان یک کشور مستقل از نظر سیاسی و نظامی از سوی نهادها- سازمانها – بازیگران غیر دولتی قدرتمند و پارلمانهای سیاسی جهت تحت فشار قرار دادن رژیم صهیونیستی در سطح بین المل.
3- پیگیری اجرای توافقنامه پیوستن فلسطین به دادگاه کیفری بین المللی و طرح شکایات گسترده از اسرائیل جهت تحت فشار قرار دادن این رژیم در سطح منطقه ای و جهانی .
4- پیگیری احقاق حقوق حقه ملت فلسطین از طریق مجمع عمومی سازمان ملل و نه شورای امنیت با توجه به نا کار آمدی این شورا در ارائه حقوق فلسطینیان و ارائه پیشنویس قطعنامه های متعدد در جهت مقابله با اقدامات اسرائیل.
5- همکاری با سایر کشورهای دوست و حامی فلسطین در جهت ایجاد یک جبهه گسترده جهانی برای تحت فشار قرار دان اسرائیل جهت بر آورده سازی خواسته های فلسطینیان .
6- تاکید فلسطینیان بر موضوع شهرک سازی در مناطق اشغالی و جنایات اسرائیل در نوار غزه در هرگونه پیگرد قانونی از اسرائیل.
7- پیگیری سیاست به حق تسلیح کرانه باختری و نوار غزه (سیاست اعلام شده از سوی ایران ) به عنوان حق یک کشور شناسایی شده در سطح جهان برای دفاع از خود در مقابل تهاجمات اسرائیل در گام اول ( استدلال بین المللی این اقدام اصل دفاع مشروع از قواعد آمره حقوق بین الملل می باشد).
در پایان این نکته را نباید فراموش کرد که رژیم صهیونیستی حکومتی است که در تجارب طولانی مذاکرات بین المللی ثابت کرده به هیچ عنوان با توجه به وجود دیدگاههای ایدئولوژیک و افراطی در سطح رهبران سیاسی و مذهبی خود حاضر به کوتاه آمدن در حداقلی ترین خواسته های مذاکرات نیست و مخالفت با قطعنامه اخیر پیشنهادی و وتوی غیر منطقی و ظالمانه آمریکا نیز نشان داد که سیاست دیپلماسی و مقاومت حداکثری بایستی در دستور کار گروههای فلسطینی قرار گیرد تا جامعه جهانی پس از سالها سکوت و بی تفاوتی در برابراین زیاده خواهیها اعلام موجودیت نماید هر چند وحدت و یکپارچگی فلسطینیان پیش شرط آغاز هر سیاستی خواهد بود.