دکتررامتین‌رضایی سردبیر مجله ایرانی روابط بین‌الملل
قصد و تمایلی به مرور سال گذشته ندارم، نیازی هم نمی‌بینم. چرا که یکایک خوانندگان بر آنچه گذشت آگاهند. مهمترین پیامی که از نوروز باستانی دریافتم این بود که زمان به مانند برق و باد می‌گذرد و گریزی از آن نیست. همچنین نیک می‌دانم که نوروز امسال چندان شادانه و شادمانه نیست و اندوها‌یمان مجالی به نعره‌های مستانه بهاری نمی‌دهد. لفافه‌گویی و ایهام‌سرایی‌‌ها چنان ملولم ساخته که گریز از آنم آرزوست. نوروز این آیین باستانی که به حق هویت ایرانی را با تمام قوا زنده و پویا نگاهبانی نمود بیش از هر چیز پیام‌آور و منادی دوباره و نو حتی پس از مرگ و نیستی است. به مانند افسانه ایشتار(عشتر) و تموز در میان‌رودان پس از هر تیرگی روشنایی و پس از مرگ زندگی جاودانه و زمستان، بهار و سرسبزی به جهان باز خواهد گشت. شکی نیست جهانی که در حال گذر است، جهان زیبایی نیست و جنگ و بحران‌های متعدد بر آن حاکم است. نظام و روابط بین‌الملل نه چندان کارآمد و سیاستمدارانی خواب‌آلود در راس بازیگران اصلی و تعیین‌کننده این نظام که وضعیت جهان در دهه 1930 میلادی را تداعی می‌کند، شاید شمایی کلی و ساده‌سازی شده از این ساعات منتهی به نوروز باستانی باشد.
اما به هر کیف نوروز‌باستانی همیشه به می‌آموزد که جهان همیشه درحال نو‌شدن است. قرن‌ها گذشت تا امثال نیچه و هایدگر دریافتند که جهان در حال شدن است.
نوروزتان پیروز
تحریریه مجله ایرانی روابط بین الملل
